Anecdotal Evidence

Are you  someone who has somehow manage to develop a rather stately impression of your own writing ability and also feel you possess a critic's discernment? Do you have a capacity for delusions of grandeur - is that even a question, of course you do. So much so that you can exaggerate - not just your writing and critical abilitIes - but even your own impressions of them, to be able to relate to the turmoil of some who is, and expresses himself, way better? Read on then as Silvio Baldeschi - the narrator of Moravia's Conjugal Love -  writes a critique of a novel he just finished writing.

Last evening I started re-reading something I last read when I was in college. I still found it just as affecting. But let me exercise some restraint which I wish to believe -  or atleast make a show of, as if - age has made it easier for me to achieve, by getting out of the way quickly and  resting content with quoting:          ..(But) the fact remains that I have a strong, determined face that does not at all represent my true character, though it partly explains some contradictions in it. Perhaps my most noteworthy characteristic is lack of depth. Whatever I do or say, the whole of me is contained in what I do or say, and I have nothing in reserve upon which to fall back in the event of my having to retreat. I am in fact, a man all vanguard without any main body or rearguard. From this characteristic comes my proneness to enthusiasm: I get excited over any trifle. This enthusiasm of mine, however, is rather like an uncontrolled horse taking a very high fence, having already thr

6961 தொடர்கதையில் இரண்டாவது பகுதிக்கு முன் எழுதியது: முன்கதை சுருக்கம்: முன்கதை சுருக்கம் என்பது கொடுமை. உயிரை விட்டு எழுதிய வாக்கியங்களை ஒருவரியில் சுருக்கி 'விமலா பார்க்கில் ராஜேஷை (ராஜேஷா ராகேஷா?) சந்தித்து அவர்கள் திருமணத்தைப் பற்றி பேசிவிட்டு மனம் மாறுகிறாள்' என்று எழுதினால் சென்ற அத்தியாத்துக்கு, அதன் விஸ்தாரத்துக்கு அர்த்தமில்லாமல் போய் விடுகிறது. ஆகவே, என் அவசரம் மிகுந்த வாசகியே, முன்கதை சுருக்கம் கிடையாது சுஜாதா - கணையாழி, செப் 1969

தி.வ.மெய்கண்டார் ஆசிரியராக இருக்கும் கவிதாமண்டலம்  சனவரி 2013 இதழிலிருந்து ஒரு கவிதை ரெண்டு திராபை stanza’க்கள் தாங்கினால் ஒரு கவிக்கணம் லாபம். உவமைக் கவிஞர் சுரதாவின் ஒப்பிலா நூல் வேட்கை - கவிவேந்தர் கா.வேழவேந்தன் ’உவமைகளே இல்லாத கவிதை யெல்லாம்  உப்பில்லாப் பண்டம்தான்’ என்றே கூறி சுவைக்கவிதை வடிவித்தவர்தான் சுரதா! அன்னார்  சொற்பொழிவோ தகவல்களின் சுரங்கப் பேழை! எவைஎவற்றை எந்நாளில் எவர்ப டைத்தார்  எனும்விவரம் சொல்வதிலே கணினி ஆவார் இவர்இந்தப் பேராற்றல் பெற்றார் என்றால்  ஏடுகளைத் தேடிநிதம் படித்த தால்தான்

The only artists I have ever known who are personally delightful are bad artists..... He lives the poetry that he cannot write. The others write the poetry that they dare not realize - Oscar Wilde , The Picture of Dorian Gray In Satyajit Ray's Kapurush (Coward) - the protagonist Amitabha  is a screenwriter is traveling to collect material for his film he is going to write. Novelists writing about novelists is the oldest cliche in the book. Screenwriters writing about screenwriters is relatively rare and on occasion has resulted in phenomenal  awesomeness . However, it is interesting to see how Ray shows a screenwriter.

Have blog, will archive. What follows is from a clutch of posts written at various points in time about ThillAnA MohanAmbAL - in my opinion, one of the most thoroughly enjoyable films with a distinctly homegrown aesthetic. Due to the nature of the post, you can expect all kinds of unevenness and abruptness, which the content shall hopefully compel you to bear with.  Plunge..

“If I had that much money, I’d retire. Do you think I would come here and bother teaching all of you?” I am not sure we understood that. Teachers weren’t supposed to say such things – atleast not good ones, at any rate not to twelve year olds. But she did, in a balmy post-lunch English class to all of us in that eighth standard. She was one of the best teachers who could stir your curiosity without pandering, who could exude erudition while still being approachable.She was probably in her forties and had a generally unhurried manner, which, were it a story, one would be encouraged to infer a worldview.  While she introduced us to stories, poems, plays and generally yanked our language into shape – she was at her very best when she indulged in rarest of rare raconteur sessions.

30 சமயத்தில் மாமா என்றும் கூப்பிடத் தொடங்கிவிட்ட சிறுவர்கள் தொலைவில் கண்டால் கூச்சலைப் பொறுத்துக் கொள்ளத் தவறினேன். கிழவனானேன் முப்பது வயதாயிற்று  முதுமையும் வரலாயிற்று வெயில்களை, மழையைக், காற்றைப் பனிகளை பயந்து கொள்ளப் பெரியவர் சொல்லித் தந்தார் முப்பது வயதாயிற்று  முதுமையும் வரலாயிற்று கண்கள்மேல் கையைப் பாம்பின் படமெனக் கவிழ்த்துக் கொண்டு (தெருக்களில் தன்னை யாரோ அழைத்ததாய்க் கருதித் தேடிப்) பார்க்கிற வயதில் பாதி கடவுளே வந்தாயிற்று - ஞானக்கூத்தன் கணையாழி, நவம்பர் 1971 29 ,  28 ,  27 ,  26

கழுவாத ஆஸ்பத்திரி வார்டுகள் -விழி ஒழுகாது காட்சி தந்த முகங்கள் முற்றத்தில் நிழலெறிந்த பெயர்தெரியா மரங்கள் முடிவும் முதலும் என்றான கணங்கள்  -  தேவகோட்டை வா.மூர்த்தி (கசடதபற அக்டோபர் '72) வாழ்க்கை - என்று துவங்க நினைத்த சொற்றடரை நிறுத்திவிட்டேன். சொல்லநினைப்பதைவிட பெரியதாக வந்துவிழுந்துவிடும். எனக்கு சொல்வதெற்குப் பெரிதாக எதுவும் இல்லை என்பதால் என்னிடமிருந்து பெரிதாக ஏதாவது புறப்படும்போது மிதமாக மிரண்டு மடையிட்டுக்கொள்கிறேன். (விட்டால் சுழித்துக்கொண்டு ஓட காத்திருக்கும் ஓடையைப் போல டாம்பீகமாக 'மடை' என்ற உருவகம் பாருங்கள். 'தாழ்' என்று எழுதினால் லட்சியத்துக்கு இழுக்கு வந்துவிடுமோ? சுட்டுப்போட்டாலும் இந்த அவையடக்கம் கைகூடுவதில்லை).

அன் று இ ர வு ப் ரூஸ் என் னோ டு தான் இ ருந் தான். ஓ ர மா க ப டு த் தி ருந் தான். ம ரி யை தா க சொல் ல வும் சொன் னான். "அன் று அ த் த னை நெ ருக் க மா க இ ருந் த போ து கூ ட உன் னி ட முள் ள ம ரி யா தை உ ணர்ச் சி போ க வில் லை எ னக் கு. வி னோ த மா க இ ருக் கி ற து" "அ து ஸ்ட் ரா ட்ஃ போர் டின் ம கி மை. நா ட க த் தில் ஒஃ பீ லி யா வே ஷம்

"Komitet gosudarstvennoy bezopasnosti" said my cousin. And with that I will pause to set up context. I am told interruption is the thing, these days.  I am told that, you dear reader, are not likely to be interested in what I tell you, unless I tell you why I am telling you what I am telling you. I shan't  - been a while since I said that (which is smugger than last season’s 'always wanted to say that') – protest, saying the context is invariably such a flimsy apology. You know that. And a concise explanation of context does not do justice to my usually cosmic intent. Now, having anti-sold well enough, I will appear to yield. One of the many reasons why I liked Manu Joseph's 'The Illict Happiness of Other People ' is the depiction of the anguish of the weak and not-so-smart Thoma, who desires, among other things, appreciation. He nurses the ambition of being a writer, but is terrified by the problem that 'even writers need to know facts&#

The vital law governing Hindu poetics is that it does not seek to represent life and character primarily or for their own sake; its aim is fundamentally aesthetic: by the delicate and harmonious rendering to awaken the aesthetic sense of the onlooker and gratify it by moving and subtly observed pictures of human feeling; it did not attempt to seize a man's spirit by the hair and drag it out into a storm of horror and pity and fear and return it to him drenched, beaten and shuddering. ..... Certainly poetry was regarded as a force for elevation as well as for charm, but as it reaches these objects through aesthetic beauty, aesthetic gratification must be the whole basis of dramatic composition, all other super-structural objects are secondary. The Hindu mind therefore shrank not only from violence, horror and physical tragedy, the Elizabethan stock-in-trade, but even from the tragic in moral problems which attracted the Greek mind; still less could it have consented to occupy its

Hassar has this thing for metaphors. It's not exactly mixing metaphors , but more like how his default mode of speaking seems to be jumping from one metaphor to another, taking a metaphor literally and swinging to the next. And sometimes you see him compose frames that mean 'something larger'. In atleast one interview, he referred to the puddle he throws pebbles into in AnbE Sivam as என் நினைவுக் குட்டை... Sometimes he would just scream in your face for the sake of it. Like here That was just a no-brainer to ensure it gets across by showing how it is to be received. It had nothing more to it, other than perhaps to say I have to scream thus to get it across . Quite unlike when he did it earlier....