மத்தம்

நற்றிணை 12
பாடியவர்: கயமனார்
துறை: பாலை

Vaidehi Herbert’s translation

விளம்பழம் கமழும் கம்ஞ்சூல் குழிசிப்     பாசம் தின்ற தேய் கால் மத்தம்              நெய் தெரி இயக்கம் வெளில்முதல் முழங்கும்  வைகு புலர் விடியல் மெய் கரந்து, தன் கால்   அரி அமை சிலம்பு கழீஇ, பல் மாண் வரி புனை பந்தொடு வைஇய செல்வோள்   'இவை காண்தொறும் நோவர் மாதோ ; அளியரோ அளியர்  என் ஆயத்தோர்!' என  நும்மொடு வரவு தான் அயரவும்,  தன் வரைத்து அன்றியும் கலுழ்ந்தன கண்ணே

Wood apple fragrances in pots that are filled with curds, their noisy churning rods tied to posts and reduced by circling ropes, are the first sounds of dawn when darkness leaves. She hides her body well and removes from her feet beautiful jingling anklets, and along with her ball, so splendidly decorated with lines, places them aside. “Whenever they see these, they’ll be sad,” she thinks about her pitiful friends and tears come to her eyes beyond control, even though she desires to leave with you!

The poem is 'as said to the hero by the friend-maid (தோழி கூற்று).
The heroine has not turned up to meet the hero as she promised. The friend-maid has come to inform him this (and thusly suggest he formally come and ask for her hand)

What is striking is  how kayamanār is having the friend-maid narrate it in what sounds like continuous tense (முழங்கும், கரந்து கழீஇ). He has us visualise the process of elopement that almost happened but it is being narrated by the friend-maid.


Removing an anklet is rite of passage towards marital life. This girl who was presumably ready to elope, who removed even her anklets paused thinking of her plaything she was leaving behind and how her playmates may see it and miss her.

Is it a depiction of the cherubic innocence of the heroine? Or, is the friend-maid hinting at the 'ball' signifying everything the heroine is leaving behind? And did it suddenly hit her and give her pause?
And why did I say 'presumably' above, because do we even know if the heroine got as far as she did really? Or did the friend-maid manage to dissuade her much earlier, offering to talk some sense into the hero?

Kayamanār leaves us with all those succulent ways to read this.

And, what delicate portraits!

Right off the bat: in the heroine's household is one where, to counteract the smell of overused curd-pots , wood-apples are put in them. Now, the wood-apple has fragrantly announced its ripeness.

And then..

பாசம் தின்ற தேய் கால் மத்தம்  - கயிற்றால் இழுக்கப்பட்டு தேய்ந்த கால்பகுதி உடைய மத்து
நெய் தெரி இயக்கம் வெளில் முதல் முழங்கும்  - (அந்த மத்துக்களின்) இயக்கத்தால் வெண்ணைத் தெரிக்கும் முதல் ஒலி கேட்கும்படி (விடிந்துவிட்டது)

The dizzying thrill of reading something this ancient and finding entire lines made of words used to this very day - is something I will hopefully never grow out of.


பாசம் என்பதை பசிய நாரால் திரிக்கப்பட்டது என்கிறார் ஔவை துரைசாமி பிள்ளை.
பாசம் என்பது சமஸ்கிருதத்தில் கயிறு (பிணிப்பது. பாசம் என்ற கருதுகோளுக்கு மூலம் பாசம் என்ற பருப்பொருள்). அந்தப் பொருளை ஏற்றிப் படித்தால்  பாசம் தின்ற தேய் கால் மத்தம் - இன்னும் எவ்வளவு அழகாக விரிகிறது.  She has been worn thin by the churning bonds.

Disclaimer: I am not qualified to assertively comment if Tamil chronology would permit such a பொருள்கோள். It just seemed nice to read so too.

மத்தால் கடையப்படுதலை உருவகமாக பாவித்த பல பாடல்களைப் பற்றி முன்னொரு இடுகையில் குறிப்பிட்டிருந்தேன். கயமனார் அவர்களுக்கெல்லாம் மூதாதையாகத் தோன்றுகிறார்.

Ref: https://sangamtranslationsbyvaidehi.com/ettuthokai-natrinai-1-200/