கம்பன் கவிச்சக்கரவர்த்தியா?

சந்த ஒலியில் கட்டுக்குள்ளேயே உழன்றுகொண்டு, மிகையான உவமைகளை மீண்டும் மீண்டும் கையாண்டு, புளித்துப்போகும் அளவிற்கு பெண்ணுடல் பற்றிய வருணணைகளை எழுதியவர் தான் கம்பர், என்பதை மறுக்கமுடியாது. பக்திரசம் என்பதிலாவது அவர் முன் நிற்கிறாரா என்றால் இல்லை என்றே சொல்ல வேண்டும். அவருக்கு சில நூறு ஆண்டுகள் முன்னர் எழுதிய ஆழ்வார்களின் பாசுரங்களோடு ஒப்பிட்டால் கம்பர் எழுதியவை வெற்றுக்கூவல்கள் என்றே தோன்றுகின்றன. மேலும் சோழர்கள் படைபலம், போர்த்திறம் ஆகியவற்றை மறைமுகமாக மெச்சும் வகையில் யுத்த பகுதிகளை அளவுக்கு அதிகமாக நீட்டி காவியத்தின் சமன்நிலை இலக்கணங்களை முற்றிலும் குலைத்தார் கம்பர்.

மத, அரசியல் காரணங்களுக்காக மேலெழுந்த ஒரு வரலாற்று அசந்தர்ப்பமாக அவரைப் பார்ப்பதே சரி. அவர் சமகாலத்து ஒட்டக்கூத்தரின் கலிங்கத்துப்பரணி, மூவர் உலா போன்றவை கம்பன் கவிதைகளைக் காட்டிலும் சுவைமிக்கவை. அவற்றுக்கு சரியான இடம் இன்றுவரை தமிழில் கிடைக்கப்பெறாமல் இருப்பது ஏன் என்று எண்ணவேண்டும். அந்த காலகட்டத்தில், வைணவ மதம் அடுத்த கட்டத்தைச் சென்றடைய, வடமொழியின் முக்கியமான காப்பியம் தமிழில் ஓரளவு நயம்பட வந்தடைய சீரிய முயற்சி எடுத்தவர் கம்பர் என்பதை மறுப்பதற்கில்லை. ஆனால் அவர் நம்மாழ்வாரை அடுத்த தளத்துக்கு நகர்த்தியவர் அல்லர். அதற்கான அறிவு உழைப்பு அவரிடம் இல்லை. சடகோபர் அந்தாதியுடன் அவர் எல்லை தெளிவாகிறது. 

வெகுமக்களின் உணர்ச்சிகளை அறுவடை செய்து, அதன் மூலம் தன் தரப்பின் அடித்தளத்தை வலுவாக்க தன் கவித்திறத்தை திறம்பட பயன்படுத்தியவர். அவ்வளவே. 

கம்பனைப் படிக்கும்போது சொற்களும், உருவகங்களும் மேலே வந்து வந்து மோதுகின்றன. கபிலர் போன்ற சிறந்த கவிஞர்கள் தீட்டிச்செல்லும் அழகனான சொல்லோவியங்கள் இல்லை அவை. சிக்கனம், சுருங்கக்கூறல், வாசகனின் யூகத்திற்கும் கற்பனைக்கும் இடம் அளித்தல் போன்றவை எல்லாம் கம்பனிடம் கிடையவே கிடையாது. அவ்வழிகள் அவர் அறிந்திருக்கவில்லை என்றும் சொல்லல் ஆகாது. இளங்கோவடிகளிடமிருந்தும், சிந்தாமணி எழுதிய திருத்தக்கத் தேவரிடம் இருந்தும், வள்ளுவரிடமிருந்தும் அவர் பல சித்திரங்களை எடுத்துக் கையாண்டார் என்பது தெளிவு. ஆனால் அவற்றிலுள்ள 'அடக்கம்' இல்லாமல் ஒரு வித 'அலறலுடன்' தான் கம்பனில் அவை காணக் கிடைக்கின்றன. அவர்கள் அவதானித்த கணங்களின் மென்மை, அடக்கமான தொனியில் அவர்கள் வரிகள் ஏற்படுத்திய தாக்கம், அவர்கள் கவிதைகளில் தொடந்து வரும்: வாழ்க்கையில் பல்பரிமாணத்தன்மை, புரிதலுக்கடங்காமை போன்றவை கம்பருக்கு கடைசி வரை கைகூடவே இல்லை. 

 இயற்கையுடன் மனிதர்களுக்கு இருக்கும் உறவு சங்க இலக்கியங்களில் எவ்வளவுக்கு எவ்வளவு மென்மையாக இருக்கிறதோ, அவ்வளவுக்கு அவ்வளவு கம்பனில் ஒரு வித கீழ்நோக்குப் பார்வையுடன் இருக்கிறது. மனிதனின், அதுவும் காவிய நாயகனின், தேவைக்கு ஏற்ப வளைந்துகொடுக்கும் பொருட்களின் தொகையாகத் தான் இயற்கையைப் பார்க்க முடிகிறது கம்பர் பாடல்களில். 

 தமிழ் பாரம்பரியத்தில் அவருக்கு கிடைத்திருக்கும் இடம் மிகை என்பது உறுதி. அதை உணர்ச்சிவசப்படாமல் ஆராய்ந்தால் எளிதில் உணரலாம். ஆனால், நம்மவர்கள் தங்கள் அடையாளத்துடன் கம்பனை இணைத்துக்கொண்டுவிட்டார்கள், பல வருடங்களாக பட்டிமன்றங்கள் என்று கூவி வருகிறார்கள், மேலோட்டமாக சில பாடல்களைப் படித்து சிலாகித்துக் கொள்கிறார்கள்- அவற்றில் எத்தனை வான்மீகத்தில் இருப்பவை/புதியவை என்பது கூட அவர்களுக்குத் தெரியாது.

இந்திய அளவில் பார்த்தால், கம்பரின் காலத்தில் எழுதிய காளிதாஸர் தொட்ட உச்சங்களை கம்பர் எட்டவில்லை என்றே சொல்லவேண்டும். குமாரஸம்பவம், மேகசந்தேசம் ஆகியவற்றில் மொழி கையாளப்பட்ட விதம் பற்றி டி.டி.கொஸாம்பி விரிவாக ஆராய்கிறார். கம்பரிடம் அத்தகைய நுணுக்கங்களுக்கு இடமே இல்லை. மொத்தமான மட்டையடி தான். எளிதில் உணர்ச்சிவயப்படும் மனங்களுக்கு ஏற்ற கவிஞராக அவரைப் பார்க்கலாம். 

எதையும் படிக்காமல் நமக்கு நாமே பட்டம் கொடுத்துக்கொண்டு மார்தட்டிக்கொள்ளும் அசிங்கமான பழக்கம் தமிழர்களுக்கு மட்டுமே. அதனால் தான் நுட்பமான தத்துவ தரிசனங்களை அளிக்க முடிந்த இத்தாலிய கவிஞர் தாந்தே, பெயருக்கு முன்னொட்டுகள் இல்லாமல் இருக்கும்பொழுது, கம்பனுக்கு 'கவிச் சக்கிரவர்த்தி' என்று பட்டம் தருகிறோம். 

 அவையடக்கத்துடன் "மூங்கையான் பேசலுற்றான் என்ன நான் மொழியலுற்றேன்" என்று கம்பர் தன்னைப் பற்றி சொல்லிக்கொண்டார். காளிதாசர், கபிலர், தாந்தே போன்றவர்களுடன் ஒப்பிட்டுப் பார்த்தால் அந்த வரி உண்மைதான் என்றே சொல்லத் தோன்றுகிறது. 

 பி.கு. பாரதிக்கு கட்டஞ் சரியில்லை. அடுத்து கம்பரா இருக்கலாம்னு நானே எழுதிப் பாத்துக்கறேன். Parodyம்பாய்ங்களே