மாசு

பாசிதூர்ந்து கிடக்கும் பார்மகட்கு பண்டு ஒரு நாள்
மாசு உடம்பில் நீர்வார மானமிலா பன்றியாம்
தேசுடைய தேவர் திருவரங்கச் செல்வனார்
பேசி இருப்பனகள் பேர்க்கவும் பேராவே

நாச்சியார் திருமொழி 11:8

Who can guess what all He spoke*
To Dame Earth as he lifted Her
From the mossy depths
Whilst He was a Shameless Soggy Swine
That Resplendent Lord of Srirangam

* what all he spoke



What would he have spoken we don't know. We may never know. It is between the divya-thambadhis.
More than that we probably *can* never know, given all we can is wonder.
Wonder at how resplendence willingly transforms to a horrible lowliness, in order to effect deliverance.

Would it have been simple words of reassurance? Are reassurances every simple?
In any case, no reassurance is banal.
It is incumbent upon one to reassure.

As Kamban's Seetha asks:

சஞ்சலம் கலந்த போது தையலாரை உய்ய வந்து
"அஞ்சல்! அஞ்சல்!"  என்றிடாத ஆண்மை என்ன ஆண்மையே?