Death of the Author
சிறுகதை ஆகியிருக்கவேண்டிய சிந்தனைத் தெறிப்பை 'அப்படியே சாப்பிடுங்கள்' என்று தருகிறேன். எனது சோம்பல் தமிழ் வாசக உலகின் நல்லூழ்.
---------------------------------------------------------------------------------
தமிழ்போர்னோவின் அவல நிலை பார்த்து, நிவர்த்தி செய்ய ஒரு நற்றொடர் எழுதத் தொடங்குகிறான் ஓர் இளைஞன்.
மானங்காக்க புனைப்பெயர் தரித்தெழுதுகிறான். உயர்சரக்குக்குத் தகுந்த சிலாகிப்பு கிட்டுகிறது.தன் புனைப்பெயர் மீதே பொறாமைப்படுகிறான். அதே நேரத்தில் திரைவிலக்கவும் தயக்கம் - ஏனென்றால் அவனது பேசுபொருள் அப்படி - ஏற்கனவே வாசகர்கள் மத்தியில் அவனுடைய க்ரியா ஊற்றைப் பற்றிய தேடல் தொடங்கிவிட்டது.
அந்த genreக்கே உரித்தான incredulousness, fantasyத்தன்மையை தவிர்த்து ஒரு authenticyஐ அவன் கொண்டு வருவது தான் அவனது appealஆக இருக்கிறது. 'இத்தனை authenticity கற்பனையால் சாத்தியம் இல்லை' என்று வாசகர்கள் நினைக்கிறார்கள். " Either he lives a life of unbridled experiences or possesses an imagination fueled by unreal levels of perversion. Either case, his is so good that his personality is bound to be despicable" என்று பரவலாக நம்புகிறார்கள்.
வேறு வழியின்றி, வேண்டுமென்றே சொதப்பலாக எழுத ஆரம்பிக்கிறான். மிகைகள், க்ளீஷேக்கள் ஒன்று விடாமல் பயன்படுத்துகிறான். வாசகர்கள் ஏமாற்றம் அடைகிறார்கள். 'it was too good to last anyway' என்று சிலர் க்ரூரத் திருப்திப் படுகிறார்கள். 'அடுத்தஅத்தியாயத்துடன் முடித்துக் கொள்ளவும்' என்று பத்திரிகை ஆசிரியர் குறிப்பு அனுப்புகிறார். அந்தக் கடைசி அத்தியாயம் ஓசி காப்பி கூட அனுப்பவில்லை.
படிப்பதற்கு லைப்ரரிக்குப் போகிறான். அங்கே இரண்டு கல்லூரி இளைஞர்கள் அதைப் படித்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள். ஒரு செய்தித்தாளை எடுத்துவைத்துக்கொண்டு காத்திருக்கிறான். படித்து முடித்தவன் நண்பனிடம் சொல்கிறான்: "வெத்து டா இவன்...நான் எழுதறேன் பாரு நற்போர்னோ"
"சைலன்ஸ்" என்று இரைகிறார் லைப்ரரியன்
---------------------------------------------------------------------------------
தமிழ்போர்னோவின் அவல நிலை பார்த்து, நிவர்த்தி செய்ய ஒரு நற்றொடர் எழுதத் தொடங்குகிறான் ஓர் இளைஞன்.
மானங்காக்க புனைப்பெயர் தரித்தெழுதுகிறான். உயர்சரக்குக்குத் தகுந்த சிலாகிப்பு கிட்டுகிறது.தன் புனைப்பெயர் மீதே பொறாமைப்படுகிறான். அதே நேரத்தில் திரைவிலக்கவும் தயக்கம் - ஏனென்றால் அவனது பேசுபொருள் அப்படி - ஏற்கனவே வாசகர்கள் மத்தியில் அவனுடைய க்ரியா ஊற்றைப் பற்றிய தேடல் தொடங்கிவிட்டது.
அந்த genreக்கே உரித்தான incredulousness, fantasyத்தன்மையை தவிர்த்து ஒரு authenticyஐ அவன் கொண்டு வருவது தான் அவனது appealஆக இருக்கிறது. 'இத்தனை authenticity கற்பனையால் சாத்தியம் இல்லை' என்று வாசகர்கள் நினைக்கிறார்கள். " Either he lives a life of unbridled experiences or possesses an imagination fueled by unreal levels of perversion. Either case, his is so good that his personality is bound to be despicable" என்று பரவலாக நம்புகிறார்கள்.
வேறு வழியின்றி, வேண்டுமென்றே சொதப்பலாக எழுத ஆரம்பிக்கிறான். மிகைகள், க்ளீஷேக்கள் ஒன்று விடாமல் பயன்படுத்துகிறான். வாசகர்கள் ஏமாற்றம் அடைகிறார்கள். 'it was too good to last anyway' என்று சிலர் க்ரூரத் திருப்திப் படுகிறார்கள். 'அடுத்தஅத்தியாயத்துடன் முடித்துக் கொள்ளவும்' என்று பத்திரிகை ஆசிரியர் குறிப்பு அனுப்புகிறார். அந்தக் கடைசி அத்தியாயம் ஓசி காப்பி கூட அனுப்பவில்லை.
படிப்பதற்கு லைப்ரரிக்குப் போகிறான். அங்கே இரண்டு கல்லூரி இளைஞர்கள் அதைப் படித்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள். ஒரு செய்தித்தாளை எடுத்துவைத்துக்கொண்டு காத்திருக்கிறான். படித்து முடித்தவன் நண்பனிடம் சொல்கிறான்: "வெத்து டா இவன்...நான் எழுதறேன் பாரு நற்போர்னோ"
"சைலன்ஸ்" என்று இரைகிறார் லைப்ரரியன்
Super dagalti! I liked the circular ending :D Where did you get the inspiration for this unusual theme, so far removed from Kamba ramayanam and kavithaigal?
ReplyDeleteI guess you must've guessed that I must not have read your last 3 or 4 postings in Tamil (likely coz I was pressed for time/enthusiasm to undertake the thankless task of "reading" -- "laboring thru" -- a lingo I have no trouble otherwise engaging with, aurally, verbally). And to do your bit to redress that, you resort to this (seemingly) cheap tactic of starting your post with "porno win Aval A nilAI paarth u..." Guess what? It worked! I HAD to keep reading up until the seed for "nar-porno" was spawned. I'm guessing other readers too (like VC attests to above), who normally arrive here perhaps looking for a take on Adorno, would be pleased by this take instead invoking Tamil porno.
ReplyDeleteVijay/Lexi, inspiration enna...this is a theme I obsess about often. Porno is a placeholder for any writing, just exaggerated to extreme.
ReplyDeleteLiving and creating are, at some level, substitutes and competitors. To be able to depict an emotion well one has to be able to rise about above it, thus compromising the ability to feel it as well as everyone else. So rather than an artist being 'sensitive', I always wonder if his 'sensitivity' is disproportionately spent in his art at the expense of his life.
Plus of course other things like: 'motivation for writing', the personality that writes being at odds with, or even being a threat to, the individual.
Same for the art-consumer (reader,viewer). The emotion, situation depicted with higher aesthetics in art can sometimes hold higher appeal, relatively devaluing their mundane counterparts in reality.
So, perhaps at some stage we have to say it's time to stop going to museums
Hmm. Rather at odds with my view of the artist/author as he being the one who feels the emotion the most - and is able to capture that feeling in all its depth and lay it out for the reader. The reader will realize maybe 10 percent of it (like you mentioned in the woody post). So to what level would the artist need to have felt and showed for the reader to call it great art!
ReplyDeletethevc, the artist understands it deeper than anyone else, of course. But then he is constantly observing - 'taking notes' so to speak! Being completely absorbed, swept away, enraptured - are the things he places at the altar (to use exaggerated imagery).
ReplyDeleteThink Nolan's "The Prestige" - who gets the applause vs. who chokes to death.
I partially agree - but think Wordsworth's daffodils:
ReplyDeleteFor oft, when on my couch I lie
In vacant or in pensive mood,
They flash upon that inward eye
Which is the bliss of solitude;
So you can feel everything in full measure, reflect on it later, and then lay it out to the audience.
//So you can feel everything in full measure, reflect on it later, and then lay it out to the audience. //
ReplyDeleteஇருக்க முடிஞ்சா சந்தோஷந்தான் :-)